Tawakkul

Je loopt door een donkere tunnel. Het is koud en je zoekt naar het licht.
Je blijft lopen, rent soms een stukje en blijft behoedzaam om je heen kijken.
Je weet niet hoelang de tunnel is, maar weet dat het licht zich bevindt, aan het einde ervan.

Hoelang je nog zult moeten lopen dat is onbekend. Je moet het doen met het gegeven, dat je door te blijven lopen, uiteindelijk het licht zult vinden. Aan het einde van de tunnel.

Je loopt uur na uur en de reis begint je te vermoeien. De moed zakt je in de schoenen en je laat hier en daar een traan. Je verliest focus, maar blijft lopen. Je moet het licht vinden om jezelf te bevrijden uit die donkere tunnel. Wat tranen bevochtigen je wangen en vinden hun weg naar beneden.

Je voelt pijn en vreest voor jezelf. Je bent bang dat dit je nieuwe realiteit is en dat het licht, waar je aan het begin van de tunnel nog zo zeker van was, een fantasie is.

De vermoeidheid slaat nu toe en na lang twijfelen besluit je om een momentje te rusten.
Je neemt plaats op de koude vloer en sluit je ogen.

Er ontspannen nog wat tranen en je veegt er een aantal weg. Je besluit even te gaan liggen en laat je hoofd rusten op de koude vloer.

Met je ogen nog steeds gesloten, probeer je je ademhaling te reguleren door rustig in en uit te ademen. Terwijl je je ademhaling onder controle lijkt te hebben draait je hoofd overuren. “Je zal het licht nooit vinden, want deze tunnel is oneindig. Het was allemaal een leugen. Het licht bestaat niet.”.

Je gedachten blijven spinnen, je voelt de wanhoop in je lijf en je valt al huilend in slaap. Een diepe slaap die je tranen doen opdrogen.

Je beseft je dat je in slaap bent gevallen. Zodra je je ogen weer opent schiet je vol. Je blijft naar boven kijken en traan na traan rolt naar beneden.

Daar lig je dan, in die donkere tunnel.

Zoekend naar het licht aan het einde ervan.

Niet wetende dat het licht zich al die tijd boven je bevond.✨